من بامدادِ نخستین و آخرینم

من بامدادم سرانجام

خسته

       بی آنکه جز با خویشتن به جنگ برخاسته باشم.

هرچند جنگی از این فرساینده‌تر نیست،

که پیش از آنکه باره برانگیزی

                                  آگاهی

که سایه‌ی عظیمِ کرکسی گشوده‌بال

بر سراسرِ میدان گذشته است

تقدیر از تو گُدازی خون‌آلوده به خاک اندر کرده است

و تو را دیگر

             از شکست و مرگ

گزیر

نیست.

من بامدادم

شهروندی با اندام و هوشی متوسط.

نَسبَم با یک حلقه به آوارگانِ کابل می‌پیوندد.

نامِ کوچکم عربی‌ست

                         نامِ قبیله‌یی‌ام تُرکی

                                                  کُنیَتَم پارسی.

نامِ قبیله‌یی‌ام شرمسارِ تاریخ است

و نامِ کوچکم را دوست نمی‌دارم

                                      (تنها هنگامی که تواَم آواز می‌دهی

                                      این نام زیباترین کلامِ جهان است

                                      و آن صدا غمناک‌ترین آوازِ استمداد).

در شبِ سنگینِ برفی بی‌امان

بدین رُباط فرود آمدم

هم از نخست پیرانه خسته.

در خانه یی دلگیر انتظارِ مرا می‌کشیدند

کنارِ سقا  ‌ی آینه

نزدیکِ خانقاهِ درویشان.

                            (بدین سبب است شاید

                            که سایه‌ی ابلیس را

                            هم از اول

                            همواره در کمینِ خود یافته‌ام).

در پنج‌سالگی

هنوز از ضربه‌ی ناباورِ میلادِ خویش پریشان بودم

و با شغشغه‌ی لوکِ مست و حضورِ ارواحیِ خزندگانِ زهرآگین برمی‌بالیدم

بی‌ریشه

بر خاکی شور

در برهوتی دورافتاده‌تر از خاطره‌ی غبارآلودِ آخرین رشته‌ی نخل‌ها بر حاشیه‌ی آخرین خُشک‌رود.

در پنج‌سالگی

بادیه در کف

در ریگزارِ عُریان به دنبالِ نقشِ سراب می‌دویدم

پیشاپیشِ خواهرم که هنوز

با جذبه‌ی کهربایی مَرد

بیگانه بود.

نخستین‌بار که در برابرِ چشمانم هابیلِ مغموم از خویشتن تازیانه خورد شش‌ساله بودم.

و تشریفات

سخت درخور بود:

صفِ سربازان بود با آرایشِ خاموشِ پیادگانِ سردِ شطرنج،

و شکوهِ پرچمِ رنگین‌ْ رقص

و داردارِ شیپور و رُپ‌رُپه‌ی فرصت‌سوزِ طبل

تا هابیل از شنیدنِ زاری خویش زرد رویی نبرد.

□

بامدادم من

خسته از با خویش جنگیدن

خسته‌ی سقاخانه و خانِقاه و سراب

خسته‌ی کویر و تازیانه و تحمیل

خسته‌ی خجلت از خود بردنِ هابیل.

دیری‌ست تا دَم بر نیاورده‌ام اما اکنون

هنگامِ آن است که از جگر فریادی برآرم

که سرانجام اینک شیطان که بر من دست می‌گشاید.

صفِ پیادگانِ سرد آراسته است

و پرچم

        با هیبتِ رنگین

                        برافراشته.

تشریفات در ذُروه‌ی کمال است و بی‌نقصی

راست در خورِ انسانی که برآنند

تا همچون فتیله‌ی پُردودِ شمعی بی‌بها

به مقراضش بچینند.

در برابرِ صفِ سردَم واداشته‌اند

و دهان‌بندِ زردوز آماده است

بر سینی‌ حلبی

کنارِ دسته‌یی ریحان و پیازی مُشت‌کوب.

آنک نَشمه‌ی نایب که پیش می‌آید عُریان

با خالِ پُرکرشمه‌ی اَنگِ وطن بر شرم‌گاهش

وینک رُپ‌رُپه‌ی طبل:

تشریفات آغاز می‌شود

هنگامِ آن است که تمامتِ نِفرتم را به نعره‌یی بی‌پایان تُف کنم.

من بامدادِ نُخستین و آخرینم

هابیلم من

بر سکّوی تَحقیر

شَرفِ کیهانم من

تازیانه‌خورده‌ی خویش

که آتشِ سیاهِ اندوهم

                          دوزخ را

از بضاعتِ ناچیزش شرمسار می‌کند.

شعر از استاد احمد شاملو

پ ن : اگر خواستید تاریخچه ی زندگی شاملو را از زبان خودش بشنوید حتما این شعر را بخوانید و چه بهتر که با صدای مهربانِ خودش گوش جان کنید

http://s9.picofile.com/file/8301986884/Ahmad_Shamloo_%D8%A7%D8%AD%D9%85%D8%AF_%D8%B4%D8%A7%D9%85%D9%84%D9%88_%D9%85%D9%86_%D8%A8%D8%A7%D9%85%D8%AF%D8%A7%D8%AF%D9%85_1597408241.mp3.html