جلوه ها کردم و نشناخت مرا اهل دلی

      دوش تا آتش می از دل پیمانه دمید    نیمشب صبح جهانتاب ز میخانه دمید

روشنی بخش حریق مه و خورشید نبود    آتشی بود که از باده مستانه دمید

چه غم ار شمع فرومرد که از پرتو عشق    نور مهتاب ز خاکستر پروانه دمید

        عقل کوته نظر آهنگ نظر بازی کرد    تا پریزاد من امشب ز پریخانه دمید

  جلوه ها کردم و نشناخت مرا اهل دلی    منم آن سوسن وحشی که به ویرانه دمید

          آتش انگیز بود باده نوشین گویی    نفس گرم رهی از دل پیمانه دمید

شعر از رهی معیری